Wednesday, January 28, 2009

Ramses Nasr

Ja jezus! Een halve palestijn dichter van mijn vaderland! Dan had ik nog liever Bruinja, ondanks zijn bekrompen opvattingen over de vrijheid van meningsuiting.

Eerst een mummelende Ramses Shaffy nu weer een pruttelende Nasr. Waar moet het naar toe, hoe komen we er vanaf!

Tsead Bruinja denkt dat hij verloren heeft omdat vrouwen die Nasr knap vinden. Die tronie met die lodderogen? Nee daar ligt het niet aan, het is de multicultikliek die hem aan de zetel geholpen heeft.

3 comments:

Cassandra said...

Holland the Movie

Ik kwam thuis van twee maanden buitenland. Twee maanden zonder nieuws. Bij terugkomst in Antwerpen lag een grote stapel Nederlandse kranten op me te wachten. Ergens in het midden van de stapel begon het: Van Gogh Vermoord, Bom ontploft, Brandstichting, Met Dood Bedreigd, Met Dood bedreigd II enzovoort.
Zo. Dus dat was er in de tussentijd gebeurd. Welkom in Nederland. Terwijl het land in fase rood verkeerde en politici onderdoken, merkte ik dat men er eigenlijk al een beetje over uitgepraat was. Iedereen probeerde de draad weer op te pikken. Ons land is voorgoed veranderd, luidde de samenvatting; en nu weer iets leuks.
Nederland is helemaal niet veranderd. Ik zag mijn vertrouwde land terug. Zo te horen was alles de laatste maanden volgens schema verlopen, inclusief volkshysterie. Van Gogh lag nog niet neer of hij werd al naar oudhollands gebruik verheven tot symbool. Van Gogh de Vrije is bijgezet in het rijtje van Pim de Profeet, Hazes de Volksheld, Gümüs de Lieve Illegaal, en Joos & Joes van het Zinloos Geweld. Nederland is gek op symbolen. Alles wat de werkelijkheid op afstand houdt of liever nog vervangt, wordt hier beleden als een hip geloof.
Wij zijn een volk van symbolen, idolen en acteurs. Nederland is nep, net als Mohammed B.
In de film The Truman Show komt de hoofdrolspeler erachter dat zijn hele leven van begin tot eind geregisseerd is geweest. Zijn familie, alle vrienden, de bakker en de slager: iedereen is acteur. Hij leeft in een film. Nederland is een variant daarop. Het is een film waarin zelfs de acteurs niet weten dat ze meespelen.
Onze multiculturele tolerante samenleving was geen sprookje; we staan helemaal niet ineens midden in de realiteit. Holland is een B-film, met ongeloofwaardige personages, een voorspelbaar verhaal, slechte dialogen en flutacteurs. De stapel kranten die ik doornam leek al met al een onverfilmbaar script. Toch lijkt men er met frisse moed aan meegewerkt te hebben de afgelopen maanden.
Pleit ik mezelf vrij? Nee hoor, ik schrik alleen een beetje - van mezelf, van ons Nederlanders. Van wie wij zijn geworden. Holland the Movie draait al enige jaren met succes in onze weids uitgestrekte openluchtbioscoop, ver beneden de zeespiegel, lekker op ons eigen niveau.
Graag of niet, dit is het land dat ons voor ogen stond: een Nederland waar alles kan en alles mag, waar niets nog waarde heeft, zodat niets echt is. Een land waar de koran wordt gekalligrafeerd op blote tieten, waar een kamerlid kleuters dwingt te kiezen tussen een hun aangeleerde god en de grondwet. Een land van het individu. Holland is het enige land ter wereld waar mensen in hun blote kont over straat mogen rollerskaten, en dat vinden we best belangrijk. Hier kan een Hollander voor de camera zijn diepgekoesterde wens in vervulling zien gaan, namelijk een huishoudelijk apparaat aan de eigen piemel te hangen. Hier komen beroemdheden op tv, die apetrots hun stront aan presentatrice Patty Brard meegeven, tot nut van de kijker. In ons land bestaat èchte vrijheid van meningsuiting. Wij tonen alles, zelfs onze uitwerpselen. Wij houden alle gordijnen open.
Ja, Nederland was top - tot de moslims kwamen. Hun hoofddoekjes lusten we rauw, omdat die achterlijke buitenlanders onze normen en waarden niet kennen.
En misschien zijn de buitenlanders inderdaad het probleem, moeten ze zich aanpassen. Maar waaraan nu precies? Aan onze vrijheid van meningsuiting? Die wordt hoofdzakelijk misbruikt om de uiterste grenzen te verkennen. Onze regels en wetten dan? Uit enquêtes blijkt in elk geval dat de gemiddelde Nederlander die wetten best wezenlijk vindt. Maar afgezien van zijn roep om strenger optreden, een hogere strafmaat en meer blauw, vindt deze gemiddelde ondervraagde ook dat hijzélf de wet gerust mag overtreden: een Nederlander weet heus wel wat hij doet. Ga toch boeven vangen man.
Allochtonen moeten zich aan ons aanpassen. Maar wie zijn wij? Nederlanders blinken uit in tegenstrijdigheden en inconsequenties. Pimmetje was een mooi voorbeeld: een flamboyante nicht die trots vertelde over de spermasmaak van Marokkaanse jongens, maar tevens glashard verkondigde dat we terugmoeten naar de goede oude jaren ’50. Zonder Marokkanen. Zonder homo’s. Zonder Pim.
Van Gogh kon er ook wat van. In zijn antisemitische mopjes wist hij zich alvast gesteund door de grote Voltaire, Vader der Vrijheid van Meningsuiting, tevens virulent jodenhater. Maar frappanter is wat Van Gogh tegen Hirsi Ali zei in verband met de doodsbedreigingen: ‘Ik ben de dorpsgek, die doen ze niets.’ Iedere Nederlander bevindt zich in een permanente uitzonderingspositie. Zoals modelallochtoon Hirsi Ali het verwoordde: ‘Ik ga me absoluut niet aanpassen.’ Nee, laat dat maar aan anderen over.
Wat betekent aanpassen? Kennelijk dit: volhouden dat je heel bijzonder bent. Nederlanders verenigen zich in hun eigengereidheid. Hun persoonlijke vrijheid tegenover strenge regels voor de anderen. Normen en waarden liggen buiten onszelf. Wij leven van paradoxen, zoals men kan leven op een dieet van lintworm.
Natuurlijk, het is fijn dat de Nederlander heeft geleerd mondig te zijn en de ander tegen te spreken. Maar het is minder fijn wanneer men dat unieke talent met zestien miljoen vermenigvuldigt. Wij vreten niet de ander maar onszelf op. Nederland lust zichzelf rauw.
Ook goedbedoelde inconsequenties moeten daarom worden uitgebannen. De ontkenning door links van de gigantische allochtonencriminaliteit in Rotterdam heeft er geheel begrijpelijk tot de zege van Pim geleid. Of neem de Ik haat haat-campagne, nog zo’n naïef voorbeeld van onze hang naar paradoxen. Het individu doet wat het collectief moet laten.
Heel onze vrijheid van meningsuiting is gebaseerd op de paradox. In een open brief van Hans Teeuwen en Ronald Giphart aan minister van Justitie Donner werd gesteld dat satire altijd een creatieve bijdrage moet kunnen leveren aan het publieke debat. Dat is flauwekul. Satire roept misschien debatten óp, het levert geen bijdrage. Zie: geitenneuken. Het probleem was nu juist dat bij Van Gogh nooit duidelijk was of hij serieus was of wilde choqueren. En ik kan er misschien hard om lachen als Teeuwen in zijn laatste show de koningin op het podium ligt te vingeren, het is neem ik aan niet bedoeld als argument tegen (of wellicht vóór?) de monarchie. Van Goghs beste vriend Theodor Holman kan zich afvragen wat een verwarde samenleving moet doen, zijn eigen antwoord voedde die verwarring juist: ‘Doen wat wij deden, denk ik: het debat blijven zoeken. Fijnzinnig, en als dat niet lukt, dan maar smakeloos! Smakeloos, maar met stijl.’
In dat geval bezat Mohammed B. ook stijl: hij liet keurig netjes een briefje achter.
Dit laatste was natuurlijk satire. Smakeloos - maar satire. Wie weet vormt het een bijdrage aan het debat. Niet geschoten is altijd mis.
Wat is ernst en wat is satire? Wat is hier nog echt en wat is gespeeld? De ziekte van ons land is dat we het verschil niet meer kunnen zien. Hoe geloofwaardig zijn we, met typetjes als Wilders en zijn zesentwintig zetels? Moet ik dat geloven? Pim was over the top, Wilders is een parodie op Pim. En dat was aanvankelijk toch ook voor iedereen duidelijk? Wilders wás toch satire toen hij uit de VVD werd gezet en op zijn eenzame stoeltje sereen bleef uitkijken over de Kamer? Moet ik hem nu opeens serieus gaan nemen? Is dat Nederland, 16 miljoen eenmansfracties met een grote bek?
Iedereen wil meespelen in Holland the Movie. Het zijn personages die alleen nog zeggen wat ze denken, wat ze voelen, maar zonder enige inleving. In B-films pik je dat misschien, in het echte leven verwacht je iets anders. Toegegeven, Holland the Movie kent ook hoogtepunten. Wanneer Nederlanders eenmaal de geest krijgen en werkelijk sámenspelen, leidt dat tot indrukwekkende scènes. Vooral de massascènes zijn onvergetelijk. De begrafenis van Hazes, de laatste groet aan Pim, de stille tochten, de lawaaitochten, de brandstichtingen, de spreekkoren, kortom het Oranjegevoel. Deze scènes, ook wel waanzinscènes genoemd, zijn beangstigend realistisch. Op zulke momenten is Nederland één: in collectieve hysterie.
De hoogtepunten wisselen elkaar alleen te snel af om geloofwaardig te blijven. We schieten van de ene happening naar de andere, het ene symbool is nog niet geschapen of er staat weer iemand anders klaar om zaligverklaard te worden. De gaten daartussen worden opgevuld door monologen, van politicus, mafketel, extremist of gewoon botte lul. Ze schmieren er lustig op los. Ze staan in een slechte productie, ze weten het, maar de camera draait en het is zo heerlijk in het licht te staan. Spelvrijheid! Niemand is nog geïnteresseerd in het verhaal, iedereen speelt voor zichzelf, op ouderwets luide toon. Alsof het geen film is, maar een middeleeuws mirakelspel op het marktplein. Iedereen probeert er in Nederland het beste van te maken - voor zichzelf. Voor een doelgroep die niet bestaat.
Ministers en kamerleden, imams en terroristen, burgers en regisseurs, het zijn allemaal waardeloze acteurs in een film die niemand nog wil zien.
Ik zou een land willen met betere dialogen, minder geweld, een fatsoenlijk verhaal. Geloofwaardig zijn we niet. Tekst en regie zijn we kwijt. We doen maar wat. Het buitenland heeft dat al door, nu wij nog.
In een land waar iedereen eerlijk zegt en doet wat hij vindt, heerst geen waarachtigheid meer. Waarachtigheid bestaat slechts bij een ingehouden gebruik van de vrijheid. Waarachtigheid is een vorm van minimaal liegen.
Dat is geen paradox. Dat is beschaving."

Hij is net zo aantrekkelijk als zijn schrijven. Kunt U net zo leuk pennen als Ramsey Nasr, geachte Willem Jansen ? Ik ben benieuwd want ik heb mijn buuf gevraagd om mijnentwil Uw boek te bestellen. Je suis curieux !

Unknown said...

Sorry ik was heel vergeten dat ik een blog had, nu nog even de tijd vinden om uw verhaal te lezen.
Even geduld AUB.

Unknown said...

Bent u echt zo knap?