Ik had weinig last van mijn schoonmoeder tot ze hoorde dat haar
dochter zwanger was. Ik ben geen neger, crimineel, verdien goed, maar sindsdien
ben ik een schoft voor haar, zuigt ze al het bloed onder mijn nagels vandaan en
er kan geen vriendelijke begroeting meer af.
Ze spoort ook gewoon niet! Mijn vrouw was uitgerekend rond
Bevrijdingsdag. Maakte niet uit; we moesten van haar naar Dodenherdenking, dat
was traditie in haar door de oorlog gedecimeerde familie. Dus moest ik een
rolstoel regelen. Na 1 minuut stilte krijste mijn vrouw het uit en werd meteen
door de politie afgevoerd. Mijn dochter is in een cel geboren dus, en lijkt op
haar grootmoeder, natuurlijk.
Ik denk er geregeld aan terug hoe het was toen ik nog alleen
door de dagen ging. Het 1-kamer appartement stond propvol. Met een enorme flat
screen die alleen diagonaal in mijn kamer paste en een vetzak languit op een
drie-zits-bank met zeiltje die niet tegen de muur kon vanwege de opblaaspop
erachter. Maar er was geen schoonmoeder, er was ook geen ruimte voor. Ik leefde
ongezond, maar ook nu word ik niet oud.
Hoewel ik een bloedhekel aan haar heb, nodig ik haar geregeld
uit om te komen eten. Ik kook zelfs voor haar. Speciaal voor haar alleen maak
ik een rauwkostsalade, met kip, ei en varkensvlees, alles rauw. Blootstellen
aan risico's, verder durf ik nog niet te gaan met haar. Ze overleefde het allemaal
tot nu toe. Ook Apenheul, Safaripark Beekse bergen, Walibi, Schildersbuurt, Ajax-Feijenoord.
Ik ben er bang voor dat ze mij gaat overleven; dat ze tevreden toe kan kijken,
terwijl ik mijn laatste adem uitblaas.
Mijn volgende plan is naar de live-show van Cesar Milan in Ahoy te gaan met haar, is
ze fan van. En dan ga ik die Mexicaan vragen of hij die opgefokte, dominante
teef kalm en onderdanig kan maken. Of anders loopt er allicht een onberekenbare
Argentijnse dog rond.
No comments:
Post a Comment