Colombiaantje zwart als roet

Dat valt ook helemaal niet mee, verhuizen van een warme bananendoos voor de deur van een kindertehuis in Bogota naar een kil, gouden wiegje in een villa te Wassenaar. Daarmee  heeft die steriele doos Connie Breukhoven aka Vanessa, Constanza een onoverkomelijk psychotrauma bezorgd. Maar daar bleef het niet bij, omdat die cruella  te veel voor de spiegel aan de wand stond op zoek naar rimpels en om te zien of haar siliconenborsten nog op gelijke hoogte hingen, heeft ze haar wereldkindje jarenlang verwaarloosd. In een hele grote, ongezellige villa, helemaal niet zo knus als een golfplaathutje in een sloppenwijk, werd Constanza opgevoed door een  nepmoeder met een strakgetrokken botoxkop. Geen wonder dat Constanza een ongelukkige jeugd had en een onthechtingstoornis kreeg.

Constanza krabbelde weer op toen een loverboy  haar vond. Nou ja, als cocaïne-dealer had die marokkansarme Mohammed Kantou aka Mo K al contact met Colombianen en ze was natuurlijk wel een ritchbitch. Maar hij respecteerde Constanza, trapte haar niet de prostitutie in; hij nam haar zoals ze is (uglyhippo) en schonk haar twee lieve kindjes. Die ze samen in hun eigen huisje gingen opvoeden. Maar helemaal gelukkig was Constanza toen nog niet. Ze had last van een post-Breukhoven syndroom.  Mo gaf haar goede raad. Wraak nemen, dat luchtte hem altijd enorm op. Ze waren toch steenrijk? Stelen dus! Eerst gaf Constanza de codes van de kluis van Connie, maar die was hartststikke leeg, wat Mo niet leuk vond.  De kluis van de ex van Connie, Hans Breukhoven, leverde wel wat op; 25 dure horloges, contant geld en waardepapieren ter waarde van 2,5 miljoen euro.

Nadat Mo een en andere geregeld had met die horloges (de  Breitling  Chronomatic B01 hield hij) en een Mercedes had gekocht, raadde hij Constanza aan een boek over haar verschrikkelijke tijd in de villa te schrijven, maar daar kon hij Constanza niet bij helpen.

Helemaal in haar eentje plengde Constanza liters tranen bij het schrijven van Gevlucht uit gouden kooi; een explosieve biografie. Met grote moeite beschreef ze de gruweldaden die haar waren aan gedaan. Dat ze door haar pleegmoeder herhaaldelijk bedreigd werd: “Je kan maar beter lief zijn, anders ga je met een postzegel op je kont rechtstreeks terug naar Colombia.”

Uiteindelijk had, zoals altijd, Mo helemaal gelijk; het verkoopsucces van haar boek, de opbrengst van de kluisroof, maar vooral het genot van wraak, hadden van haar een ander, gelukkiger mens gemaakt.