Wednesday, June 27, 2012

IJlen


 "Ga jij maar even temperaturen."
Ik kreeg altijd die opdracht. Waarom steeds ik? Het stikte toch van stagiaires in de winkel. Het werd gewoon hoog tijd dat ik er eens wat van zei, maar ik durfde niet. Dus vooruit maar weer, met het temperatuurboek alle open koelvakken in de supermarkt af.
"Niks vergeten he? En nergens in prikken, voorzichtig met de kip en duidelijk schrijven."
Het was zinloos, want het klopte altijd, ik had het nog niet meegemaakt dat een koelvakproduct een te hoge temperatuur had. Met de digitale thermometer, beginnen bij de hoogste temperatuur; melkproducten maximaal 6 °C, door naar de groentewaren 4 °C, dan langs de dames achter de broodtoonbank: "Kom je ons ook eens temperaturen?"
Dat begon ook te vervelen, steeds hetzelfde geintje. En telkens liep ik rood aan. Snel door naar het koudste koelvak, afkoelen bij de vleeswaren, maximaal 2 °C. Eerst even snel een pak worstjes tegen mij voorhoofd. Wat had ik het warm. Ik stopte de thermometer onder een oksel, maximaal 37 °C. 20, 27, 35, 45 °C! Dit ging niet goed. Ik smeet al de vleeswaren uit de koelvitrine en ging erin liggen. Maar mijn temperatuur daalde niet. De brooddames in hun witte jassen kwamen bij me staan en begonnen in me te kneden. Ik wilde wegvluchten, maar ze hielden me tegen. “Nog een paar uur dan ben je ervan af.”

- U kent het wel als u griep heeft. Geen enkel middeltje helpt, alleen door uitzieken kom je er weer vanaf, maar dat duurt weken! Funest voor uw carrière of de opbloeiende relatie met dat alleraardigste schepseltje dat net is komen werken op uw afdeling. En hoe moet het dan met uw aandelen portefeuille? U kunt het zich helemaal niet veroorloven om weken slecht te functioneren.
Flu-tsie heeft nu de oplossing. Met de gepatenteerde methode van Flu-tsie* bent u gegarandeerd binnen maximaal 1 dag weer top fit. Alles wat u hoeft te doen is in een Flu-tsie ovencabine te gaan liggen, die u gecontroleerd opwarmt naar 45° C. Onder adequaat medisch toezicht komt uw lichaam in een super koortstoestand, waardoor uw afweermechanisme tot wel 100 keer sneller werkt. In een fractie van de normaal benodigde tijd bent u van alle nare griepveroorzakers af. Desgewenst kunt u de kuur combineren met een UV behandeling. * Gebaseerd op het onderzoek van J.P.N.A. Mengelen en A. Goldschabel gepubliceerd in Journal of Nazi Science 11 (1944) 23


Thursday, June 14, 2012

Vooraankondiging


Bedankt voor je inzet

Een crisiskroniek
Voor iedereen die met massa-ontslag te maken krijgt.
Een reddingsboei voor employees die vol vrees een aangekondigde ontslaggolf afwachten, een stappenplan voor HRM-ers die er een moeten organiseren, vakliteratuur voor arbeidsrechtadvocaten en nazorg voor hen die er net slachtoffer van zijn geworden.


Hoofdstuk 1

Anthonie Naghtt leunde achterover op zijn GiroSuperior 81 directiestoel en keek aandachtig naar het scherm van zijn vergulde laptop. Terwijl zijn benen rustten op een in plastic verpakte stapel glossy’s las hij de nieuwsmails die de laatste weken door de organisatie waren gestuurd. Naghtt schudde zuchtend zijn hoofd. Wat zeurde de Raad van Toezicht toch dat hij het massa-ontslag in een personeelsbijeenkomst moest gaan aankondigen? Die mails hadden toch allang duidelijk gemaakt dat er een sanering aankwam? En kon zijn opvolger dat niet doen, die begon over een maand al.

Hij klapte zijn laptop dicht en veerde overeind. Dat voorbereiden van die toespraak kon altijd nog, eerst ging hij zijn bureau maar eens leeg halen. Met een steeds grotere glimlach legde hij alles voor zich; medailles, oorkondes, erepenningen, een map vol foto’s en een stapel nummers van het personeelsblad Wij zijn Super! voorzien van post-it briefjes. Twee foto’s uit de map legde hij apart, een van hem met de minister-president plus handtekening, en een met een rapper, met iets onleesbaars. Daarna bukte hij zich voorover om te kijken of er nog wat in de laden lag. Hij vond een zilveren brievenopener; die had hij net nodig. Vol ongeduld wrikte hij daarmee de plastic verpakking rond de stapel glossy’s open en graaide er een uit. Daarna legde hij zijn benen tussen zijn trofeeën en begon te lezen in de glossy: Oogsttijd; Het Superieur Instituut voor Onderzoek der Technologie in de tijd van Anthonie Naghtt.

“Hier sta je ook in!” Loretta de Raad, het net aangenomen hoofd PR stapte het kantoor van Naghtt binnen met het nieuwe nummer van het personeelsblad. “Kijk hier.” En het is nog een mooie foto ook, wilde ze er eigenlijk aan toevoegen. Loretta wees naar de foto die Naghtt poserend voor de camera op een racefiets gekleed in een strakke wielrennersoutfit vol Rotary logo’s liet zien op de top van de Col de Joux Plane. Met gladgeschoren, ingevette benen die glommen in de zon. Naghtt legde met tegenzin de glossy neer en pakte het personeelsblad aan. “Dank je wel. Ja, ik sta er weer goed op, toch, voor mijn leeftijd. Prima idee van je, die foto past perfect in de Super, ook buiten rubriek. Ach, veel geld heeft mijn Rotaryclub niet bij elkaar gefietst; die kappersstoel voor dat langdurig werklozen trefcentrum konden we zo ook wel betalen. Was wel een goeie stoel, heb hem zelf nog uitgezocht. Het was dicht bij Zwitsersland, dat was wel handig. O, nog mails van van Voort ontvangen?” Loretta schudde haar hoofd: “Nee, hij houdt zich stil de laatste tijd.” Naghtt bleef naar de foto kijken. “Jezus! Ik had geen fietshelm op! Wat onveilig! En iedereen kan het zien! Ach, het maakt ook niet meer uit, ik ben nog maar even bij SIOT. Ga ik heerlijk voor mezelf beginnen, dan ga ik eens oogsten.”

“Ja,” zuchtte Loretta, “het duurt niet lang meer.”

“Zo, dit is de laatste.” Naghtt plakte een post-it papiertje in het personeelsblad en legde hem op de stapel met eerdere nummers. “Dat weet jij niet, maar het was hier zo onveilig toen ik begon. Acht jaar terug alweer. SIOT stelde toen niets voor, qua veiligheid. In de labs had niemand een veiligheidsbril op. Op het terrein reden ze veel te hard. Op de daken liepen mensen zomaar los rond. Met mijn Shell ervaring heb ik dat eens goed aangepakt. Moet je nu kijken.” Naghtt knikte met zijn hoofd naar de muur voor hem. “Oorkonde voor het veiligste onderzoeksinstituut van Europa. Geen ongewenste publiciteit meer door nare ongelukken. Niet dat we er nu zijn, er zijn nog andere excessen waardoor SIOT negatief opvalt. Bezoekers zijn niet gek of blind. Bij een rondleiding breken ze hun nek erover, figuurlijk dan. Jij zal het ook opgemerkt hebben. Dan heb ik het niet zo zeer over de medewerkers die zitten te knikkebollen achter hun computer en de labs waar enkel ongedierte actief is, dat zie je overal wel. Het gaat me om de opruiers en dwarspissers die zo maar zeggen waar het op staat, die kritiek hebben op het beleid. Gasten als Adriaan van Voort bijvoorbeeld; parasieten zijn het.”
Loretta knikte heftig.
“We hebben geluk gehad, maar we kunnen er op wachten dat een journalist dat negatieve geluid een keer oppikt en gaat publiceren dat het hier helemaal niet zo super is. Bij de laatste sanering 15 jaar terug, zijn die tegenwerkers er allemaal uitgegooid. Maar het is onuitroeibaar, als onkruid kwam het weer terug. Wat helemaal erg is dat ze overal hun neus insteken. Wat er achter de schermen gebeurt, gaat ze helemaal niks aan! Een plaag is het geworden, steeds meer tijd en moeite moeten we erin stoppen om ze in toom te houden en een en ander aan hun zicht te onttrekken. Schoon schip maken met dat tuig! Weg met die inloyalen die het beter denken te weten, en als we dan toch bezig zijn ook maar de werknemers eruit die half-dement en incontinent zijn, of wat voor beperking dan ook hebben. En de secretaresses die echt niet meer aantrekkelijk zijn gelijk ook. Een flinke snoeibeurt, zodat SIOT er weer netjes, zoals het hoort en vooral niet bijzonder bij staat, onopvallend door de tijd glijdt. Dat is mijn afscheidscadeau voor SIOT. Het kost bijna niets, er komt geen gouden handdruk aan te pas. Door het wegvallen van die subsidie van Economische Zaken zijn er namelijk bedrijfseconomische redenen, daardoor kunnen we de ongewensten heel voordelig ontslaan. Wat vind jij, moeten we het personeel nog bijeen roepen om te informeren? Het is toch al duidelijk dat er gesaneerd gaat worden?”

Loretta dacht even na. “Nou ja, intern misschien wel maar extern nog lang niet. Jij doet de mededeling in een bijeenkomst en dan kom ik met een persbericht, zo werkt dat toch?”
“Ik heb er niet veel zin in, maar oké, inderdaad zo hoort het. Laat je me het persbericht wel eerst lezen? Er mag geen gezeur komen. Het personeel slikt het wel, de Ondernemingsraad ook. Zelfs toen we geld  uit de pensioenpot haalden, piepten ze niet. Maar journalisten zijn niet gek, daar moeten we mee oppassen. Goedbeschouwd is die bezuiniging natuurlijk wel gelogen. We wisten al jaren dat die EZ-subsidie zou aflopen, maar dat hoeft niemand te weten. We zitten binnenkort met minder geld, dat is de boodschap, dus er moeten mensen uit, klaar. Ach, er wordt zoveel verdraaid tegenwoordig, dit kan er ook wel bij. Strak opschrijven dus, een tekst die geen vragen oproept. Ze moeten hier niet gaan wroeten. Voor je het weet komen ze er achter dat ik jarenlang teveel verdiende voor een directeur van een semi-overheidsinstelling. Je hebt er toch geen moeite mee? Het is voor de goede zaak.”
“Nee hoor. Komt goed. Maak je maar geen zorgen. Zoveel bedrijven melden op dit moment dat ze moeten saneren. Overigens, vergeet je niet dat de fotograaf vanmiddag komt? Voor het portret in de directeurengalerij.”

“Oja, dat is leuk. Ik had al een foto in gedachte. Ik in een overall hier boven op het dak. Veilig natuurlijk, gezekerd met een permanente valbeveiliging.” Loretta fronste haar wenkbrauwen. “Zo’n koord, waarmee je vast zit. Als een bergbeklimmer.”

“Stoer! Zet je wel een bouwhelm op?”

Naghtt knikte. “Goed idee, regel jij die even? O, heb je de glossy al?”

Thursday, June 7, 2012

Voor al uw sedatieve overbruggingen van ellendige episodes; WegWezen, desgewenst permanent


Het is nu zover uit de hand gelopen dat ik oranje begin te schijten wegens tompoucen, frisdranken, patat en frikandellen in die kleur en dat ik zelfs weet dat er iets met Mathijssen aan de hand is. Zonder Mathijssen kunnen we niet winnen, schijnt het. Van mij mag hij wat gebroken hebben. Hij is geblesseerd geraakt, in Auschwitz struikelde hij over een vergeten geraamte. “Zijn er hier ook douches? Voel me een beetje vies”, zei hij daarop.

De pers zal niet rusten tot ik in details alles van die man weet. Heeft een hekel aan Marokkanen, paast dus niet op Boulahrouz (goed zo), zijn vrouw wil dat hij bij AC Milan gaat spelen, omdat je daar veel beter kunt winkelen qua mode, hij verheugt zich op een high five met Alexander, nou liever Maxima, en hij draagt een groot geheim met zich mee namelijk dat de trainer van de jeugd van Zwaluwen Omhoog, waar hij begon, nog steeds een pedo is.

Mathijssen zou wel eens de sympathiekste van allemaal kunnen zijn, dat kan, maar ook dat kan me geen moer schelen. Ik wil maar een ding weten van dat hele EK; wanneer het afgelopen is.